Ar damarı çatlamak diye bir deyim var Türkçemizde. Bir aileyi mahveden genç, bunda utanılacak ne var ki, diyor. Acilen utanma hissini yok eden programlar, diziler yasaklanmalı, aile kurumu güçlendirilmelidir. Ahlaki yozlaşmanın önüne geçilmeli geç olmadan gözyaşları sel olmadan.
*
Önce Allah’tan sonra diğer insanlardan utanabilmek en büyük bir nimet, çok değerli bir rızıktır. Hayâ sıyrılmış inmiş, öyle yüzsüzlük her yerde, demiyor mu milli şairimiz? Bir bireyde, ailede, toplumda utanma ar perdesi yırtılırsa samimi hürmet, huzur ve güven oradan çeker gider.
*
Hevâya göre mi yoksa Huda’ya göre mi, modaya göre mi yoksa değişmeyen sönmez ve söndürülemez ezeli, ebedi hak ve hakikate göre mi yaşamak gerek kalan ömrümüzü. Acaba ölüm hangisini kabul eder?
*
Dünyada en zor olan hakikati, doğruyu yazmak, konuşmak, dinlemek değil; hakikati yaşamak ve bir ömür onun için mücadele etmektir. Birçok kişi doğruyu ister, çok az kişi doğruyu yaşar ve ölür.
*
Erkek ve kadını iki düşman gibi gösteren programlar, paylaşımlar, ucuz konuşmalar aile birliğine zarar vermekle kalmayıp evlenmeyi düşünen gençlere kötü örnek oluyor. Ülkemizde bilen de konuşuyor bilmeyen de. İşin iç yüzünden uzak konuşmalar, yorumlar kişilerin imtihanı oluyor.
*
Rabbimiz, zannın çoğundan sakının, der. Biz ise elimize terazi alıp bir başkasının günahını tartma derdine düşebiliyoruz. Dedikodu, suizan, kin, öfke, haset, cahillik, dar bakış açısı, çok az okumak bireyi, aileyi, toplumu olabilirlerle görüş bildiren bir birey durumuna getirebiliyor.
*
Dili kırıcı, yıkıcı ve kış gibi soğuk olan bir insanın baharı gelmez. Dilden çıkan onarıcı ya da öfke, kin dolu her söz, tekrar sahibine döner. Eğer, biz bunu hakkıyla anlasaydık başımıza gelenleri güzel bir şekilde okumasını bilseydik inanın dilimize daha çok dikkat ederdik.
*
Değişim ve dönüşüm o kadar hızlı ki, değişmeyen tek gerçek biz insanların acizliği ve ölümlü olduğu. Günler çok hızlı bir şekilde yer değiştiriyor ve bizleri sona yaklaştırıyor. Biz ise hırsla aşkla tutunduğumuz dünyadan bir gün ansızın ayrılacağımıza bile hakkıyla inanmıyoruz.
*
Artık çocukların büyüdü, ergenlik çağına girmek üzere. Senin çocukların üzerindeki söz hakkın azalacak. Eğer çocuklarınla istenilen seviyede duygusal bir bağ kuramadıysan temiz ailelerin çocuklarıyla arkadaşlık kurmasını sağlayamadıysan ailecek tanışmadıysan çocukların elinden bir kuş gibi uçup gidecek.
*
Günlük bin bir hikmet için bedava verilen yirmi dört saatin, yirmi dört dakikasını çoğu zaman kitap okumaya ayıramıyoruz. Günün en değerli vakti olan seher zamanlarında çoğu zaman ayakta olamıyoruz. Çalışma, üretmeden daha çok tüketime, hazıra yöneliyoruz. Sonra ah, vah diyoruz.
*
Değerli dostum bugün şöyle dedi: Biz insanlar memnuniyetsiz, kiminin yiyecek ekmeği yok; kiminin pırlantası küçük. Artık bizleri kolay kolay hiçbir şey memnun etmiyor. Şükür, yetinme yönümüz köreltildi. Diziler, programlar, sosyal paylaşım ağları, onda var ben de niçin yoklar.
*
Kucağında küçük çocuğu yanlarında kızı olan bir baba, sokak ortasında hanımının kafasına birkaç kez vurmaya başlıyor, bir yabancı ülkede. Annenin, büyük kızın çaresizliği yüreğimi burktu. Baba, hangi hakla o çocuklara dünyayı zehir ediyorsun? Anne dırdırı ve inadı, baba öfkesi ve şiddeti olan yine çocuklara oluyor.
ALİ ALTAYLI
